JEDI CHANGEOVER

      Z całego swojego okresu świadomego istnienia właśnie teraz stanem umysłu wpisuje się najdokładniej w tytuł bloga. W ostatnich trzech latach leczyłem się prywatnie na innym blogu, w którego tytuł klasyfikowałem się wówczas lepiej. Krocząc w ciemności stworzyłem swoją jak ja to nazywam drabinkę. Co nie działo by się wokół mnie to miałem swoje montowanie na ekranie i pierdolenie na scenie co potem upychaniem po folderach skrzętnie tuszowałem. Trzymałem się tej drabinki i wspinałem szczebelek po szczebelku. Minęło parę miesięcy pełnych euforii i na pohybel mojej samotności poznałem kobiete. Jesteśmy szczęśliwi. Więc jakie mam wyrzuty sumienia?

      Od czasu kiedy zaczęło się wszystko układać uśpiła się we mnie najbardziej wykształcona część. W całych swoich nieszcześciach i dołkach byłem bowiem najlepszy. Od półtora roku jestem kompletnym impotentem umysłowym. Nie jestem w stanie napisać żadnego porządnego tekstu, co gorsza nie mam na to czasu. Wyrzutów przysparza mi religia od której prawd się oddalam. Przestałem już prosić o boską misje i nadanie celu życiowego, zadania jakie mam tu do spełnienia. Uznałem, że dostałem od Niego wiecej aniżeli prosiłem. Tym samym nic nie może mnie zmusić bym dalej starał się o jego względy, ponieważ nie mam już dalszej śmiałości. Jestem tak mały i głupi w swoim człowieczeństwie, że jak moge mu podziekować za tak hojne dary? Nie moge! Nie jestem w stanie odpłacić się nawet w namniejszej części. Przynajmniej ciagle boje się mleka od krowy, supermarketów i samochodów... boje się jak nie wszystkiego to prawie wszystkiego. Póki tak będzie, to nie do końca będe potrafił znienawidzić Boga za to, że uczynil mnie wspaniale szczęśliwym, a nie zostawił czytelnej dla mnie możliwości dziękczynienia. Niemniej nie spoczywam na laurach i ciągnąc wyrzuty za sobą będę szukał tej możliwości. Zawsze są jakieś wyrzuty. Jak jest źle tez są, jak jest dobrze również są i to dość naturalne.

      Napewno pojawiła się jakaś nowa jakość mojego żywota. Okrutnie wspaniała i z możliwością genialnej rozbudowy, natomiast na tyle obco się teraz czuje, że zanim nauczę się w niej jakoś koegzystować to będzie pojawiała się nieporadność, niepewność a nawet w momentach słabości i zwątpienia tęsknota do starego porządku. Starym porządkiem natomiast jak już wspomniałem jest wszystko to o czym chciałem zapomnieć, a w czym najlepiej się odnajdywałem. Taki paradoks stwarzał świat nieprzespanych nocy, wielkich pretensji do świata i Stwórcy, później już tylko chroniczny, nieustający ascetyzm czy użalanie się nad sobą i tęsknota do lepszego życia. Do wyrzutów włącza się również cena jaką poniosłem za wyjście z tego gówna. Drabina okazała się być skuteczna. Odpoczywałem od rujnujących doświadczeń już wystarczająco długo ( około trzech lat wystarczy by poziom wytworzonej PhCH2CH2NH2 spadł do bezpiecznego poziomu) i mogłem podjąć się zbudowania trampoliny służącej wystrzeleniu w kosmos mojego ego. Było to akurat montowanie i rysunek, także trochę fotografii, która bardzo mnie cieszy i w moim mniemaniu jest dobra. O to chyba chodzi, że gdy na nią patrze mogę powiedzieć "Tak, tak właśnie chciałem to pokazać" i nikt inny nie musi tego widzieć poza mną, bo ona nie jest na sprzedaż. Mogłem też nabyte doświadczenie ugruntowane głębokimi przemyśleniami wynieść do roli życiowej mądrości. To zaowocowało z kolei spojrzeniem w przyszłość i nie rozdrapywaniem zamkniętej przeszłości. Chodziło o zrozumienie, że teraz mogę być lepszy, bo kiedyś to przeżyłem, a gdyby nie miało to miejsca byłbym takim samym dupkiem jak przed tym. Poprzez to wszystko wykorzystując idealny ku temu czas brutalnie i nagle (bądź co bądź było to podyktowane stanowczą decyzją) wyrwałem się z tamtego do teraźniejszego świata. O ile kiedyś wszystko we mnie trafiało tak teraz trudno byłoby się popłakać. Emocje rodzą się podobne podczas sprzeczki z ukochaną, ale to jest już wtórne, znam już tego przebieg i znam sens jaki ma załamanie się po czymś takim- nie ma żadnego. Nie mniej nie jestem tak wrażliwy i kruchy. Czy to źle? Właśnie wydaje się, że całkiem dobrze, lecz mogę przypadkiem przeoczyć uczucia i potrzeby innych sam nie dopuszczając do siebie pewnych przeżyć.

      W jakim filmie się nie obudzisz zawsze znajdzie się wiele bugów a nawet boogeymanów, natomiast akurat to, że w cierpieniu wygrałbym z Werterem nie sprawia, że tęsknie do takiego świata. Na pytanie czy nie lepiej byłoby mi tak jak dawniej odpowiem: nie, napewno nie po tym co teraz mogłem poznać. Z pełną wiarą w to, że się odnajdę, chce rozwijać się w szczęściu. Będzie to o tyle łatwiejsze, że Anastazja jest przy mnie i daje mi do tego wielką siłę. Póki ona będzie przy mnie to przy każdym upadku nawet największym mam w niej pewien marker. Dzięki temu nie możliwe bym zleciał już tak nisko jak kiedyś dopóki miłość jest w nas. Jest to radosne poczucie, że w tym porcie podczas największego ze sztormów znajdę schronienie i nawet jak żagle będą podarte to łódź nie zatonie. Skończę jeszcze jednym niezbicie pozytywnym akcentem: jak wiadomo powszechnie "jeden jest tylko Jedi" więc moc musi być ze mną.